Overal Hartjes

Vandaag op deze speciale dag.
Alhoewel? Alle dagen zijn toch speciaal.
Deze is écht specialer. Geloof me.

20-1-2020.

We zijn aan het trainen in de sneeuw. Lopen, wandelen. Meters maken. In korte broek en shirt voor hardloop afstanden. Gekleed met jas, lange broek en muts op. Voor langere loop afstanden. Geen sjaal. Want als je de koude lucht op je nek laat komen activeert ook het bruin vet al. De inwendige warmte bron gaat aan en voor wie wil afvallen. De vetverbranding dus ook.

We lopen op deze speciale dag op de Katschberg in Oostenrijk. Ik train voor de Ice4Life Challenge as zaterdag 25-1 en mijn partner ondersteunt me hierbij. Zoekende naar een wandelroute vinden we een klein stuk bos. En ook skipistes. Heel veel skipistes. Lopen tussen de skiënde kinderen en volwassenen. Herinnering aan vroeger tijden toen ik zelf nog “durfde” te skiën. Alweer lang geleden.
Ik kan het wel, alleen niet goed genoeg vond ik. De allerlaatste keer, 6 jaar geleden, was ik zo hard gevallen met een grote gescheurde spierblessure tot gevolg. Dat ik daarna niet meer goed durfde.

De durf, de wil, de wens om weer te willen skiën dringt zich even aan me op. Op deze speciale dag kijk ik blijmoedig naar de skiënde mensen omhoog. De wens, de wil en de durf. Zal ik het nog een keer aan durven? Zijn dit niet dezelfde ingrediënten die nodig zijn om in korte broek en ontblote bast, danwel bikinitop te lopen, te fietsen en maximaal 10 minuten in het ijswak te gaan zitten? Hetgeen samen met mij as zaterdag tientallen mensen gaan doen voor het goede doel. Gezondheid op een natuurlijke manier. Door vooral ziekte te voorkomen. Eenieder met zijn eigen verhaal.

Voor mij heeft het zwemmen in de koude zee een ommekeer  in mijn leefstijl te weeg gebracht. Ik had 9 jaar niet gesport en haalde al mijn positieve energie uit het schilderen. Dezelfde energie als dat ik nu ook van koudetraining krijg. De geluksstofjes die vrij komen bij het schilderen zijn dezelfde als die vrij komen bij het sporten. De endorfines en de “runners high”. Deze laatste zijn de inwendige opioïden en cannabinoïden. Oftewel we zijn als mens zo’n ingenieus “fabriekje” dat we op een koudeprikkel zelf onze pijnstilling aanmaken. In de zin van Morfine en Wiet-achtigen. Precies hetgeen wat recent in de “Brain and Body” studie zichtbaar is gemaakt door studie met het lichaam van Wim Hof en beeldvorming via CT scan en MRI.

Ik benoem het als even zijnde in het “niets”. Er hoeft en moet even “niets”. Éen zijn met de koude en de natuur met blijdschap tot gevolg.
Stoppen met moeten.
Ont-moeten.
De woorden gaan op deze speciale dag door mijn hoofd. De koudetraining heeft mijn intrinsieke motivatie om te mogen sporten,  gezond te eten en dagelijks in de zee te gaan aangezet. Een ontmoeting met mezelf en met veel gelijkgestemden in gang gezet.

Intussen blijkt het symbool van de Katschberg een hartje te zijn. En zie ik op onze tocht overal hartjes. In de natuur, aan huizen, op de piste, een engel. Tot ik bij de boom kom met 3 hartjes. Met een van mijn lievelingsspreuken: “Geloof, Hoop en Liefde”. Precies hetgeen ik wens voor de mensheid.

Het doet me gelijk denken aan onze 3 jongens. Alhoewel jongens? 2 zijn vandaag 23 en 1 is vandaag 22 jaar geworden. We hebben vanochtend al een “happy birthday” ingezongen in de app. ”Laten we ze straks als we terug zijn van de berg nog even bellen om ze persoonlijk te feliciteren” zeg ik.

Op deze, zoals ik al zei écht speciale dag.