Kerst 2020
Het is vroeg in de ochtend.
De koude zee trekt me aan.
Er is nog geen kerstduik in de zwemgroepjes geplaatst.
Iedereen zwemt in kleine groepjes,
alleen of met z’n twee.
Ik denk terug aan de afgelopen jaren.
Het kerstontbijt met de ijsberen bij HartBeach.
De kerstduikjes in wisselende samenstelling van mensen en groottes.
Bewapend met kerstmuts, rode bikini, en lichtjes.
Ping!
Een whatsapp 7:40: “nog liefhebbers voor een kerstdip zo dadelijk”.
Ik wil.
Het huis is nog in ruste.
Ik besluit eerst te wachten tot het huis wakker is.
Nog een aanmelding en nog een.
De koude zee trekt....
Ik wacht....
Ping. “Tijdstip 8:45 uur.”
Ik kijk op de klok.
Dat red ik nog steeds.
Ik besluit.
Ik ga...!
Er staat een ijzige wind.
Het is koud.
Voor mijn kleren uit zijn heb ik al ijskoude handen.
De lucht boven de zee kleurt roze met verschillende tinten.
Dan de dip in de koude zee.
Mijn adem stokt tot het snel rustig is.
Ik lach.
Ik geniet.
Dit is het echte werk.
Ik loop de zee uit en denk aan al mijn dierbaren in het hier en nu, in het verleden en zij die komen gaan, of al gegaan zijn.
De opgaande zon schijnt haar stralen net boven de duinen.
De woorden van een van mijn dierare vriendinnen schieten door mijn hoofd. “Dan voel je dat je leeft!”
Ik loop en ik voel.
De kou.
Ik leef.
