De nieuwjaars wens

02-01-2021 

De ganzen vliegen over de weg
Nu hier
Straks daar
Bestemming onbekend

Koudeseminaar 

Tijdens een mooie wandeling denk ik terug aan onze zeeduik van vanochtend.
Het zonnetje schijnt.
Dat is toch alweer een tijdje geleden met daglicht samen naar het strand.
Links en rechts een kraai op de palen als zijnde een natuurlijk welkom.
Een knik een “hallo” rolt over mijn lippen.
We gaan de laatste tijd meestal in het donker naar de zee door de korte dagen.

Er lopen veel mensen op het strand een wandeling te maken.
In mijn ooghoek zie ik links een stel op het strand staan. Hij maakt foto’s terwijl zij in de zee ligt. Daarna poseert ze staand in de zee. Terwijl we naar de zee lopen begint hij zich uit te kleden.

Er komt een glimlach op mijn gezicht. De stralende energie van blijdschap voelt als een warme deken tot aan hier.

We gaan samen de zee in.
Het is goed koud.
De zon in onze gezichten.

We lopen van het strand weg.
Het stelletje is ook bijna klaar om te gaan.
Zij staat al klaar met een poncho aan, terwijl hij zijn schoenen aan trekt.
Ik draai me om en zie een man met een handdoekje over zijn schouder richting de zee lopen.
“Kijk”, zeg ik. “Nog een zwemmer”.

We praten samen na over de afgelopen 6 jaar.
Eerst was er  bijna niemand anders dan wij en ons groepje. We werden en worden nog regelmatig voor gek verklaard.

Nu zijn we in de tussen fase van belachelijk naar weerstand aan beland en weten steeds meer mensen de weg naar de zee te vinden.
Totdat de acceptatie volgt, dat koud water zwemmen een normale activiteit is in de cultuur.

Een cultuur omslag heeft tijd nodig.
Ik ben en blijf enthousiast dat het aan het lukken is.

Ik loop verder in het onverwacht mooie landschap van knotwilgen langs de Oude Maas. Het leven zit toch vol met verrassingen.