Corona virus, genaamd Covid-19

Voorlopig voor mij
Géén duikjes in grote groepen
Het leven staat stil
De aarde draait door
De zorg voor onszelf
Omarm je geliefde
Krijgt een nieuwe betekenis
Zo ook
Een onverwachte ontmoeting

Soei-Len

We leven in vredestijd en toch ook weer niet. Onze sociaal maatschappelijke leven is ontwricht. Mensen zijn bang. Bang om ziek te worden. Erger nog dood te gaan aan het Corona virus, genaamd Covid-19. Het virus beheerst alles.
Ziek of niet ziek. We moeten massaal thuis blijven. Thuis werken. De scholen en universiteiten sluiten hun deuren.
Nu sinds gister ook de verpleeg-en verzorgingshuizen. Schrijnende gevallen van partners, kinderen en familieleden die niet meer bij hun oudere vader of moeder mogen komen. Tenzij deze terminaal is, oftewel in de laatste 72 uur van zijn of haar leven is. Wat nu als deze of gene af en toe verward is en alleen houvast heeft aan jouw bezoek? En als het nu Covid-19 is waarvan je vader of moeder doodziek is en mogelijk aan zal overlijden? En wat nu als je zelf werkt in de zorg of als arts? Kan je dan wel bij je stervende partner of ouder komen? Met het risico zelf besmet te worden danwel andere kwetsbaren weer te kunnen besmetten?
Of hijs je jezelf in volledige PBM (Persoonlijk Beschermingsmateriaal) in pak, mondkap, bril, muts, plastic schoentjes om toch afscheid te kunnen nemen van je geliefde. In dit wat lijkt op een ruimtepak? Als je deze PBM al tot je beschikking hebt? De weken en aanloop tot aan het overlijden zijn veel belangrijker, omdat je geliefde dan nog aanspreekbaar en helder is.
En je juist dan hard nodig heeft.
Heeft iemand daar al over nagedacht?

Nieuwe soortige dilemma’s.
Hou afstand van elkaar. Geen geknuffel. Geen getroost. Op momenten wanneer het juist nodig is?

Het is vredestijd en toch ook weer niet.
We voeren een oorlog tegen een onzichtbare vijand. De Covid-19 die we nooit meer zullen vergeten. Door het internet verspreidt het nieuws zich razendsnel. Wat is echt en wat is fake nieuws? Echt is dat het zijn invloed heeft op ons, de mens.

“Mag ik je wel of niet knuffelen” vragen mijn vriendin en ik ons af. Als we elkaar onverwachts tegen komen onderweg naar de zee. Ze reed toevallig achter ons en is achter ons aan gereden naar de zee om gedag te zeggen. Ze werkt ook in de zorg en is niet ziek en ik ook niet. Mag het dan wel? We hebben elkaar lang niet gezien en ze gaat nu sinds de Corona crisis ook weer vaker de zee in.

De tegenhanger van boosheid, angst en verdriet is blijdschap en mentale kracht. Hoe verhoog je je eigen weerbaarheid. Blijf je kalm en rustig. Zorg je goed voor jezelf en ook je medemens?

Hoe overwinnen we met elkaar deze onzichtbare vijand? Door afstand te houden of juist door te verbinden?
Sociaal of antisociaal gedrag?

In de huisartsenzorg is vind ik terecht gekozen om gehoor te geven aan geen “social gathering”. We moeten wel mee gaan met de adviezen van hogerhand. Er is een noodsituatie in gegaan en de praktijk is sinds een week alleen open voor acute gevallen en voor Corona verdachte gevallen worden gezien op de huisartspost. Alleen als je erg ziek bent. Want anders wordt geadviseerd thuis uit te zieken. De oproep van premier Rutte om met elkaar te zorgen dat er een afvlakking van de curve komt lijkt voor nu de beste optie. Dit ter bescherming van de kwetsbare groepen onder ons. Ook al is het je verwarde vader of moeder in het verpleeghuis. Het dilemma tussen wat is voor de “zaak” en wat is voor jezelf “persoonlijk” als dochter van een zieke vader in het verpleeghuis goed en aanvaardbaar. 

In sneltreinvaart leren we nu als mens dat we van een virus zelf beter kunnen worden.  Door te rusten, goed te drinken en uit te zieken. Antibiotica is voor bacteriën en niet voor virussen. Je hoeft daarvoor niet naar de dokter te gaan.

Dat we in deze strijd tegen het virus moeten oppassen om niet te vervallen in boosheid, angst en verdriet. Is voor mij wel duidelijk.
“Hij of zij kwam veels te dichtbij me!”
Boze gezichten als dit gebeurd. In de volle supermarkten waar ik serieuze gezichten zie van mensen die proberen niet te dicht bij elkaar in de buurt te komen. 

Ik kijk op en lach. En krijg een lach terug van mijn vriendin. “Ga je mee in de zee?” vraag ik. “We kunnen nog net het mooie aanblik van de ondergaande zon mee pakken!”.
Er bestaat zoiets als spiegelneuronen. Kijk jij boos en bang zal de ander dit snel over nemen. Kijk jij blij en rustig, gebeurd hetzelfde bij de ander.
Afstand houden en toch naar elkaar lachen?! Ook buiten tegen vreemden en in de supermarkt?!
Ze gaat mee.

Mijn partner en ik doen dagelijks onze koudetraining door. Juist nu, in deze “oorlogstijd” is dat nog belangrijker. Goed voor jezelf blijven zorgen. We gaan dagelijks naar de zee en als dat echt niet lukt ga ik onder de koude douche. Zelden in het ijsbad. Het is fijn en helpt de dag fris  en actief te starten of de dag goed af te sluiten. Het verhoogt de weerstand en de weerbaarheid om alles in deze tijd goed aan te kunnen. Een koude zeeduik of een koude douche staat voor ons gelijk aan niet alleen een lichamelijke ook een mentale opfris douche.

Blij en na tintelend van de warmte na de koude zeeduik verklapt mijn vriendin me, dat ze niet bang is voor het Corona virus of om erg ziek te worden. Ze gaat al 3 jaar de zee in en is al 3 jaar niet meer verkouden geworden.
We kijken elkaar aan en knikken dankbaar naar de zee.

Zal goed voor jezelf zorgen door jezelf liefdevol te bekrachtigen. Dagelijks die blije koude boost wat werkt als een reset van lichaam en geest samen met de pijlers van gezond eten, voldoende drinken, voldoende beweging, sporten, dansen of mindset oefeningen als oa ademhaling, meditatie en yoga. Het in balans blijven tussen stress en geen stress. Dan echt ons als mensheid de strijd tegen dit virus doen overwinnen?! 

Wij geloven daar op dat moment heilig in.

Met de aantekening alleen met koudetraining te beginnen als je niet verkouden bent.